جور زمان

آن نگاری که کنم مویه به راهش کو                   گلعذاری که زدم بوسه به پایش کو منم آن جویای اثر یوسف گمگشته به هر جا       جامه ای را که شوم زنده ز بویش کو غیر لطفش به دلم هیچ نیابی تو نشان            مهربانی که زدم جرعه ز جامش کو همچو فرهاد از این عشق اثر بنهادم                دلربایی که زدم تیشه به نامش کو دل به گیسوی شکنش بندی شد و رفت           رفت و آزاد نشد ، طره ز مویش کو پیغمبر عشق است در این کیش نجابت            من مذهب او جویم ، آیه ز دینش کو همچو اعمی در این شهر راه سیاهی پویم        روزگاری که بدم باصر و بینا ز فروغش کو دیدی ای دل که ز عشقش چه بسر آمده است            زندگانی چه کنم ، خونابه عشقش کو جور زمان...ادامه مطلب

تقریر حدیث چشمت زخامه بیرون است      زین حکایت سوزان هر چکامه پر خون است چون شرح سوز عشقت آرم به زبان            زانسان که دیده به راهت همچو جیحون است آن کنز نهانی ، ولی بر دیده عیان                 بنگر که مفلس جویای گنج قارون است ساقی مهری تو به هر کون و مکان             جامی رسان کزان می  گلگون است لیلی صفتی به وفا در همه عالم                دریاب این مجنون زمان که سرگشته هامون است عین قراری بر این دل و جانم                      چون قرار گیرد این دل که بی چون است دل را تو کنی غرقه به آن مردم دیده           جان خواهان فنا در یم نیلگون است آن جنت و رضوان کی بود بر تو روا              که همه جمله در آن به برت مادون است سنگ صبوری بشو بر ماتم شهریار             هیهات زغم دوری که ز طاقت بیرون است جور زمان...ادامه مطلب

بنگر ز رنگ رخ من شرر عشق نهان را                                          برجوی ز حال دل من اثر جان جهان را وانگه که دیدی زان ماه پدیدار فروغی                                              زان پس تو بدانی ،  چون گذرم روز و شبان را در کنج دل و دور بود از بر دیده                                                           بر من بنما بهر خدا راه و نشان را از لب، نام خوشش هیچ نیفتد نفسی                                                    خواهی به جز از مشک و عبیر چه دهد بوی دهان را چه توانم بگویم من الکن ز صفاتش                                                    آتش عشقش بدهد قدرت این لحن و بیان را سوگند به آن نرگس مستش که دهد شوق حیاتم                        از بهر لقایش بدهم این سر و جان را هر عاشق زاری که چو من دل بسپارد                                         در ره عشقش کی طلبد سو و زیان را دیده چو یعقوب شد اعمی از این اشک روانم                                 کو جامه یوسف که برد  روح و روان را بنگر که دگر طاقت شهریار نماندست ز هجران                              برگیر تو نقاب و بنما روی نهان را جور زمان...ادامه مطلب

امروز فخر ملائک قدمی بر دل دیوانه نهاد             امروز روح و روانم به من آن منت شاهانه نهاد آنچنان سرخوش و مست از آن دیده شدم          که به هیچ شرابی نتوان آن حالت مستانه نهاد سر ز پا را دگر امروز نتوان باز شناخت                از خروشی که نگارم بر تن و این خانه نهاد گفتمش ای مه و مهتاب همه عالم خاک            ز چه پرتو حسنت کرمی بر من بی چاره نهاد من مسکین که شایان نبدم بر کرمت                 به چه نحوی توان شکر بر این لطف گرانمایه نهاد مگر آن دم که صد بوسه به راه سفرت باز نشانم               که صفای قدمت پای بر این خاک فرومایه نهاد تا ابد زین شراب عشق مخمور بمانم                 ساقی الست بر دلم این می و پیمانه نهاد خواهم که  فنا گردم از آتش عشقت                  آنسان که جان ، در طلب شمع پروانه نهاد بس پر خطر آمد این ورطه مهرت                        دیدی که شهریار پای در این معرکه مردانه نهاد جور زمان...ادامه مطلب

دوش زان مه من مژده دیدار رسید                      از نویدش به دلم مرهم و تیمار رسید مطربا نغمه شادی بسرا بر من از این پس           ساقیا باده بده کان گل گلزار رسید شمس و مهتاب فلک گو که مستور بمانید          همه انوار و فروغ از پرتو رخسار رسید هر طبیبی که کند دعوی درمان برانید               که دم عیسی مریم بر من بیمار رسید شکر یزدان بکند تا ابد این سوخته دل               که ز تن جان نشد و رحمت دلدار رسید من سپاست کنم ای بادصبا هردم ازاین لطف                  که مسبب توشدی ناله به آن یار رسید عاقبت دیده به واقع ملک و حور بدید               زان همه عالم رویا که به پندار رسید دیگر ز چه این دل بطپد در تن و سینه           چون به پایان رسید مهلت و دیده به دیدار رسید ایهالناس از این معجزه دیدار کنید                کس ندیدست چنین رحمت ایزد که به شهریار رسید       جور زمان...ادامه مطلب

دیدی ز دل آن مهر فروزانش نرفت                     چرخ گردون بشد و یاد دلارایش نرفت گفته بودی که ز خاطر برود آخر کار                    عشق دو چندان شد و فکر به نسیانش نرفت یک دم آن مردم دیده ز نظر دور نشد                 به خیال در شد و نرگس مستانش نرفت آنگونه به گیسوی کمندش پیچیده بدم              که امیدی به گریز از زلف پریشانش نرفت ریشه به ژرفای وجودم زده آن یاد عزیزش          دیده که ز دوری لرزه به بنیادش نرفت انور شده از نور دو مهتاب سیاهی                   آن ماه سما رفت و این روی مه آسایش نرفت از فلک آید ندائی به گوشم هر زمان                 از نظر هرگز جدا روی پدیدارش نرفت چون کنم پروا از این آتش عشقش                   که چو شهریار کسی اینسان به استقبالش نرفت جور زمان...ادامه مطلب

بی عشق تو دل ، کی عزم بدین را کند            بی نور تو شب ، روشن نه این ماه کند مریدم به آن مردم دیده که نقشی را                نبست بر دل کندیشه از گناه کند یارب از این عشقش آنگونه زنم آتش                کین دل در آن شعله فخری چنان شاه کند در پای تو اندک هرجان به سر آید                     مقبول نما نذری کین دل بدین راه کند عکسی است از آن نرگس ،این ماه شبانگاهان             گو برمتاب ای مه ، هرشب که گمراه کند در چاه عشق تو ، افتاده این یوسف                 یعقوب چرا مویه دیگر بر آن چاه کند اینت سزا ای دل ، با غم درآمیزی                     کین معجز عشقست هر کوه چنان کاه کند خواهد ز هجرانت دیده که خون ریزد                  ترسم همی باشد اشکم نه همراه کند دیوانه شد شهریار زان لحن جادویت                 روزی رسد این جان قربان در آن راه کند جور زمان...ادامه مطلب

آن مقتول ز عشق تو همین جانم باد                    آن زهر هَلاهٍل که نهی بر کف من آنم باد هرگز نرسد بی یاد تو یک دم گذرانم                      آن روز که با یاد تو در خاک روم آنم باد دیگر نزنم بی روی دستی به ساغر                       آن جام که عکس رُخ تو باز نماید آنم باد کوه غم از این دل به چه ویران کنم                        تیشه عشقت که ز فرهاد بگیرد مدد آنم باد ای باد صبا نُکهت آن گل به سرای من دل خسته رسان          زان گل که دهد بوی نگارم  آنم باد هر خاک نخواهم که به گور من شوریده بریزند            خاکی که کنی منت رفتن تو بر آن آنم باد روشن نکند پرتو این مَه و خورشید سرایم                 نوری که رسد از پرتو روی تو به جان آنم باد هر آوی هَزاری که رسد سخت کریه است                صوتی که از آن حنجره جاری تو کنی آنم باد شهریاری و سلطانی عالم گر بدهند من نگزینم        بندگی و نوکری کوی تو که باشد آنم باد جور زمان...ادامه مطلب

ای فخر دو گیتی به دیده عیان شو                وی اشک دو دیده به کویش روان شو ای ضامن جان در بدن من                           وی گل بی خار ز گلزار روان شو تا کی بکشی بار غمش هر دم و هر روز         ای دل ، چو دهند مژده دیدار دوان شو خواهم نَهمت جای اهورا نگارا                       ای مظهر هر چیز به اسماء  عیان شو   مهتاب ندمد چون تو درایی به شبانگاه           ای نور رخت هور به انهار عیان شو   گردش نکند دوره ایام گر تو نخواهی               ای ضامن این نقطه پرگار زمان شو الکن شود هر عامل گفتار به افواه                  ای عامل هر نغزی گفتار زبان شو شیرینی پندار برآرد خیالت                           ای مامن رویا به افکار ، عیان شو دیده شبی خواب نکرد از فُرقت رویت              ای بانی هر نوم به ابصار ، عیان شو صبر و قرار از دل خونین برون شد                   ایوب زمان ، بر دل افگار عیان شو سُبحانَکَ زین همه الفاظ که نهان بود             ای باعث این خوبی گفتار عیان شو چون کنم این گردش ایام روانه                       ای ضامن پویایی شهریار عیان شو جور زمان...ادامه مطلب

                 گفتم صنما کی نظری بر من مسکین پریشان توکنی                   گفتا دمی کز طلبم کاشانه گل افشان توکنی              گفتم گلان جمله نمانند زشرم آنجا که تو باشی                 گفتا ملالی نبود گر خانه دل افشان تو کنی              گفتم دلم خون است زنهار که پایت ننهی                  گفتا که بمان ، تا خانه به سامان توکنی              گفتم سامان نرسد بر دل ز غم هجرت                              گفتا خوش مرحله ایست عشقت وصف بدینسان تو کنی              گفتم که خوشی ناید گر روی تو نگشایی                         گفتا نه بگشایم تا کار به افغان تو کنی              گفتم که بنالم از فُرغَت تو هر دم                       گفتا چنین دردی حیف است که درمان تو کنی              گفتم من این دردت بر نقد دو عالم ندهم                             گفتا دو جهان هیچ است این بیع چه ارزان تو کنی              گفتم کَزین سودا جز غم چه بر گیرم                             گفتا که این حاصل فخری است به انسان تو کنی              گفتم ز چنین فخری راهی به دلت یابم؟                      گفتا که بدین حالت روی به رضوان تو کنی              گفتم نروم رضوان بی روی تو گر باشد                       گفتا به چنین تَرکی کفر به یزدان تو کنی              گفتم بدین کفرم مردانه مُصِر مانم                       جور زمان...ادامه مطلب